Zomaar in je voortuin



Dit licht kreeg ik gisteren zomaar cadeau...

 

Van de groentenstal voor de deur, er staat altijd wel iets bijzonders tussen.



Petit déjeuner

Het perfecte ontbijt: pannekoeken met bosbessenjam en koffie.

De ogen van Audrey

Audrey. Originele afbeelding door Paolo Roversi.

Naar de kapper



Dus nu ben ik dit. Soort  van.

In een gekke bui mijn haar eraf laten knippen. Mijn kapster is Frans (en een held) en ze had er zin in: "Iek eb inspiratie, iek doe zo met un lok en un puntje ier, een beetje brutale!" Hoe kan je daar nu nee tegen zeggen. Dus nu ben ik dit. Zo ongeveer dan. Bij nader inzien ben ik misschien wat zuinig geweest met de hoeveelheid krullen...Ze staan alle kanten op, het is gewoon onmogelijk om daar niet vrolijk van te worden!

Minuscule





Minuscule: Toutes les personnages; l'araignée rousse et l'araignée sauteuse.

 
Waarschijnlijk komt het door mijn innerlijke vierjarige, maar in mijn ogen is Minuscule één van de mooiste kinderseries ooit gemaakt. Het onderschrift luidt ' La vie privée des insectes' en omschrijft het doel van de serie: insecten weergeven vanuit hun eigen perspectief, in plaats van door onze analytische ogen. Om minuscule te maken zijn gewone filmbeelden van landschappen gecombineerd met geanimeerde insecten. Net als de beelden zijn de geluiden fantastisch, de vliegende insecten hebben geluiden van motoren, helicopters of race-auto's meegekregen en dat werkt als een trein. Daarnaast is er ontzettend goed gekeken naar specifieke eigenschappen en bewegingen van verschillende insecten, wat zorgt voor een feest van herkenning (dat wil zeggen, voor mensen zoals ik, die hun hele jeugd op hun knietjes hebben doorgebracht om al dat kleine grut goed te kunnen bekijken). Om het geheel voor kinderen interessant te maken hebben alle verschillende insecten een eigen karakter meegekregen. Zo is het lieveheerstbeestje, dat nogal prominent aanwezig is, een kleine herrieschopper die ervan houdt om iedereen die hij tegenkomt dwars te zitten. Veel leuker vind ik de langpootspin, die altijd tevergeefs een maaltijd najaagt, en de slak (ok, geen insect, wel een mooi personage), die stiekem droomt dat hij heel snel is en verslaafd is aan glijbanen. Of de duizendpoot die bang is om over te steken. Elk filmpje duurt ongeveer vijf minuten en gaat meestal over één specifiek personage. Mijn favoriete filmpje, 'Coup de vent', gaat over de moeilijkheden die ontstaan door aanhoudende windvlagen. Simpel, maar briljant.

Float

Deze past ontzettend bij mijn bui vandaag. Ik sta op onweer.

The world we live in

Prisoners of dusk, Methoni, Griekenland, door Mary Kay. Via The world we live in. 

London Reflections, Londen, Engeland, door The Stalker. Via The world we live in.

Stormy wheather, Paris, door Alexandra Purcaru. Via The world we live in.



Wanker Lane, in the rain, Melbourne, Australië, door Mugly. Via The world we live in.

Water colored memories, New York City, USA, door Natalia Ilina. Via The world we live in.

The world we live in is een blog waarin foto's worden geplaatst van verschillende fotografen, die over de hele wereld gemaakt zijn. Veel landschappen, weinig mensen, maar wat een pracht. Fijn om even doorheen te kijken en tijdelijk Nederland te ontvluchten. Totdat je er weer tegenaan loopt dan, want we zijn heus wel vertegenwoordigd in de verzameling.

World Press Photo 2011

Bekeken foto door Ed Kashi, USA. Vietnamees meisje met een geboorteafwijking als gevolg van het gebruik van Agent Orange chemicaliën die in de Vietnam oorlog zijn gebruikt door Amerikaanse troepen.






Bekeken foto's door Amit Madheshiya, India. At A Tent Theater Near You, een reizende bioscoop, kijken inwoners van kleine dorpjes naar een film.

 

Bekeken foto door Joost van den Broek, Nederland. Matroos van het Russische Schip Kruzenshtern, dat in Amsterdam lag tijdens Sail 2010.



Ik ben al weken aan het roepen dat ik naar de tentoonstelling van World Press Photo wil, maar uiteindelijk heb ik het zoals altijd tot het laatste moment uitgesteld. Aangezien afgelopen weekend zo'n beetje mijn laatste kans was (ok, volgend weekend nog, maar dan moet ik al andere tentoonstellingen najagen die bijna zijn afgelopen), was ik gisteren te vinden in de oude kerk in Amsterdam. Hoewel ik makkelijk kan worden opgeslokt door de inhoud van een tentoonstelling, ben ik vaak net zo gefascineerd door de mensen die ernaar komen kijken, en die de werken voorzien van hun eigen commentaar. In de oude kerk varieerde dat van opmerkingen over compositie en licht tot het zich hardop afvragen waarom mensen in vredesnaam foto's willen maken van rampen. Ik merk dat ik zelf ook constant heen en weer stuiter. Bij de één zie ik het beeld, bij de ander de gruwelijkheid van de situatie. Hoewel een aantal foto's ontzettend mooi zijn, zijn er met name veel ontzettend. Punt. Ik loop er rond met de vraag of het nou allemaal zo hard moet, zo 'in your face', tot en met het stapelen van lijken aan toe, maar wat al die beelden wel doen is een heel scala aan emoties opwekken bij de toeschouwer. In het eerste deel hangen rapportages over de aardbeving in Haïti, overstromingen in Pakistan, protesten en oorlogen. Hier overheerst stilte terwijl iedereen op zijn manier de beelden incasseert. Mensen fronsen, lezen, trekken grimassen. Her en der hoor je een grapje om het geheel iets luchtiger te maken. Om de hoek staan mensen afwisselend aangedaan en vertederd te kijken naar meer persoonlijke series, waaronder één over een Deense zakenvrouw die zich ontfermde over een Nepalese wees met een waterhoofd nadat ze foto's van het kindje zag in de krant. Weer een stukje verder worden ongelovig handen voor monden geslagen bij een toreador die in een onoplettend moment gespiest wordt door een stier. En dat overleefde. Een foto van een aantal slapende couchsurfers in een piepklein appartement in Brooklyn, waarvan de grond niet eens meer te zien is, tovert een glimlach tevoorschijn. Elke foto ontlokt zijn eigen reactie en het hele schouwspel voltrekt zich in minder dan een uur tijd. Aan het einde van de tentoonstelling heb je bijna elke uitdrukking wel op een gezicht gezien. Voor mij is dat één van de mooiste dingen. Kijken naar mensen die kijken.

Weekend

Even pauze

 

Clémence

Clémence. Originele afbeelding door Kai Z Feng

Quand tu dors

Wende. Originele afbeeldingen door Egbert Luijs.





  

Nog hoger

Ik heb nieuwe stiften...

En de lucht is nooit hetzelfde

The Mountain from TSO Photography on Vimeo.

Hoe ontzettend prachtig is dit...

Joni volgens Joni

De albumcover van Clouds, een van de eerste albums van Joni Mitchell, is een geschilderd zelfportret uit 1969. Ze was toen bijna even oud als ik nu en maakte al zulke prachtige dingen. Ze is haar hele leven blijven schilderen en ze zingt nog steeds, hoewel inmiddels een paar octaven lager. Van een aantal oude nummers heeft ze later nieuwe versies opgenomen, onder andere van 'Both sides now', dat ook op clouds staat en in mijn ogen een van de mooiste nummers op aarde. Ik vind het zo'n mooi gegeven dat je na zoveel jaar werk terug kan kijken en oude nummers kan herzien, niet omdat ze niet goed waren, maar omdat je er nu een ander idee bij hebt. Als ik later groot ben lijkt me dat ook wel wat.

Oerang oetan

Ik vond vorige week een plaatje van een baby oerang oetan. Hij is zo ontzettend scheef en toch ook zo prachtigmooi met die wazige blik, uitstekende plukken haar en groeven in zijn kop. Met elk haartje dat ik tekende werd hij nog leuker. Ik heb een zwak voor lelijke beesten, luiaards staan bijvoorbeeld heel hoog op mijn favorietenlijstje. Ze bewegen zo mooi, sierlijk is anders, maar die vertraging vind ik fantastisch. Misschien wel omdat hun leeftempo zo goed bij het mijne past. Die beweging laat zich zo moeilijk vangen in een beeld, anders zou ik een poging wagen.

Vuurvliegen en wortelschieten

Na een aantal pogingen om een blog op te zetten, die al strandden voor er goed en wel iets op stond, is er nu Vuurvliegen. Een verzamelplaats voor eigen werk, om bezig te blijven met de dingen die ik mooi vind en om te schrijven. Hallo wereld! Ik sta er.