 |
| Intermediate filament netwerk in een astrocytomacel. Normaal gesproken loopt het vanuit het midden van de cel naar buiten, dus ik denk dat dit misschien wel eens een delende cel zou kunnen zijn. |
Dit zijn ze dan, m'n nieuwe liefdes. Of, omdat sommigen terecht menen dat het te nerdy voor woorden is om liefde en astrocyten in dezelfde zin te noemen, mijn bezigheidstherapie voor de komende zes maanden. Ik zou zo een heel boek over kunnen schrijven over het hoe en wat van mijn onderzoek, maar voor nu een poging tot een beknopte versie. Astrocyten dus. Ik weet wel dat we massaal geobsedeerd zijn door neuronen, maar er zijn in onze hersenen nog meer celtypen te vinden en de astrocyt is er één van. Zijn naam heeft hij gekregen omdat hij zo'n mooi stervorming uiterlijk heeft, maar die van mij hebben daar niet zo'n zin in. Snap ik best. Dat groene wat je ziet is mijn favoriete eiwit, Green Fluorescent Protein. Ik heb nu eenmaal een zwak voor lichtjes en dit eiwit, afkomstig uit de kwallensoort Aquarea victoria, licht ontzettend mooi op onder de fluorescentiemicroscoop. Nu kan je als je een beetje vernuftig bent het gen voor GFP aan het gen voor een ander eiwit hangen, en zorgen dat dit samengevoegde gen in de cel terecht komt. Je cellen gaan dan zelf GFP aan dat eiwit hangen, zodat je het GFP signaal kan gebruiken als maat voor het eiwit waaraan je het gekoppeld hebt. Dit is ongeveer wat ik heb gedaan. Het bewuste eiwit, GFAP, is een intermediate filament protein. Het wordt aan elkaar geplakt tot een soort lange vezels, die door de hele cel lopen en zo een netwerk vormen. Dat netwerk is dynamisch, er worden steeds nieuwe vezels opgebouwd en oude afgebroken. Het allermooiste aan mijn onderzoek is dat ik naar levende cellen kijk en dat je die dynamiek ook daadwerkelijk kan zien over de tijd. Ik ben aan het pogen om een fatsoenlijk filmpje te maken, maar dat komt later. Voor nu: Kijk hoe mooi!
