World Press Photo 2011

Bekeken foto door Ed Kashi, USA. Vietnamees meisje met een geboorteafwijking als gevolg van het gebruik van Agent Orange chemicaliën die in de Vietnam oorlog zijn gebruikt door Amerikaanse troepen.






Bekeken foto's door Amit Madheshiya, India. At A Tent Theater Near You, een reizende bioscoop, kijken inwoners van kleine dorpjes naar een film.

 

Bekeken foto door Joost van den Broek, Nederland. Matroos van het Russische Schip Kruzenshtern, dat in Amsterdam lag tijdens Sail 2010.



Ik ben al weken aan het roepen dat ik naar de tentoonstelling van World Press Photo wil, maar uiteindelijk heb ik het zoals altijd tot het laatste moment uitgesteld. Aangezien afgelopen weekend zo'n beetje mijn laatste kans was (ok, volgend weekend nog, maar dan moet ik al andere tentoonstellingen najagen die bijna zijn afgelopen), was ik gisteren te vinden in de oude kerk in Amsterdam. Hoewel ik makkelijk kan worden opgeslokt door de inhoud van een tentoonstelling, ben ik vaak net zo gefascineerd door de mensen die ernaar komen kijken, en die de werken voorzien van hun eigen commentaar. In de oude kerk varieerde dat van opmerkingen over compositie en licht tot het zich hardop afvragen waarom mensen in vredesnaam foto's willen maken van rampen. Ik merk dat ik zelf ook constant heen en weer stuiter. Bij de één zie ik het beeld, bij de ander de gruwelijkheid van de situatie. Hoewel een aantal foto's ontzettend mooi zijn, zijn er met name veel ontzettend. Punt. Ik loop er rond met de vraag of het nou allemaal zo hard moet, zo 'in your face', tot en met het stapelen van lijken aan toe, maar wat al die beelden wel doen is een heel scala aan emoties opwekken bij de toeschouwer. In het eerste deel hangen rapportages over de aardbeving in Haïti, overstromingen in Pakistan, protesten en oorlogen. Hier overheerst stilte terwijl iedereen op zijn manier de beelden incasseert. Mensen fronsen, lezen, trekken grimassen. Her en der hoor je een grapje om het geheel iets luchtiger te maken. Om de hoek staan mensen afwisselend aangedaan en vertederd te kijken naar meer persoonlijke series, waaronder één over een Deense zakenvrouw die zich ontfermde over een Nepalese wees met een waterhoofd nadat ze foto's van het kindje zag in de krant. Weer een stukje verder worden ongelovig handen voor monden geslagen bij een toreador die in een onoplettend moment gespiest wordt door een stier. En dat overleefde. Een foto van een aantal slapende couchsurfers in een piepklein appartement in Brooklyn, waarvan de grond niet eens meer te zien is, tovert een glimlach tevoorschijn. Elke foto ontlokt zijn eigen reactie en het hele schouwspel voltrekt zich in minder dan een uur tijd. Aan het einde van de tentoonstelling heb je bijna elke uitdrukking wel op een gezicht gezien. Voor mij is dat één van de mooiste dingen. Kijken naar mensen die kijken.