Ochtend

Wegvliegen



Daily life shapes

Netwerken

Intermediate filament netwerk in een astrocytomacel. Normaal gesproken loopt het vanuit het midden van de cel naar buiten, dus ik denk dat dit misschien wel eens een delende cel zou kunnen zijn.

 



Dit zijn ze dan, m'n nieuwe liefdes. Of, omdat sommigen terecht menen dat het te nerdy voor woorden is om liefde en astrocyten in dezelfde zin te noemen, mijn bezigheidstherapie voor de komende zes maanden. Ik zou zo een heel boek over kunnen schrijven over het hoe en wat van mijn onderzoek, maar voor nu een poging tot een beknopte versie. Astrocyten dus. Ik weet wel dat we massaal geobsedeerd zijn door neuronen, maar er zijn in onze hersenen nog meer celtypen te vinden en de astrocyt is er één van. Zijn naam heeft hij gekregen omdat hij zo'n mooi stervorming uiterlijk heeft, maar die van mij hebben daar niet zo'n zin in. Snap ik best. Dat groene wat je ziet is mijn favoriete eiwit, Green Fluorescent Protein. Ik heb nu eenmaal een zwak voor lichtjes en dit eiwit, afkomstig uit de kwallensoort Aquarea victoria, licht ontzettend mooi op onder de fluorescentiemicroscoop. Nu kan je als je een beetje vernuftig bent het gen voor GFP aan het gen voor een ander eiwit hangen, en zorgen dat dit samengevoegde gen in de cel terecht komt. Je cellen gaan dan zelf GFP aan dat eiwit hangen, zodat je het GFP signaal kan gebruiken als maat voor het eiwit waaraan je het gekoppeld hebt. Dit is ongeveer wat ik heb gedaan. Het bewuste eiwit, GFAP, is een intermediate filament protein. Het wordt aan elkaar geplakt tot een soort lange vezels, die door de hele cel lopen en zo een netwerk vormen. Dat netwerk is dynamisch, er worden steeds nieuwe vezels opgebouwd en oude afgebroken. Het allermooiste aan mijn onderzoek is dat ik naar levende cellen kijk en dat je die dynamiek ook daadwerkelijk kan zien over de tijd. Ik ben aan het pogen om een fatsoenlijk filmpje te maken, maar dat komt later. Voor nu: Kijk hoe mooi!

Early bird



Laat het duidelijk zijn dat het begrip vroege vogel vooral niet op mij slaat. Mensen die mij een beetje kennen, weten dat mijn dag/nacht ritme ongeveer het tegenovergestelde is van wat men 'normaal' vindt (en ik me maar afvragen welke gek dan heeft bedacht dat het normaal is om om zeven uur op te staan), maar daar kom je nu eenmaal niet altijd mee weg. Dus pas ik me aan. En heb ik het vanmorgen maar meteen een beetje overdreven, me verbazend over het gebrek aan licht en de stilte op straat. Als beloning kreeg ik een zonsopgang. Nou ja, dat en een extra kop koffie.

Balance

Originele afbeelding: Roy Volkmann

Lost things

Lost Things from angelaandithyle on Vimeo.

Ik zit in een stopmotion fase, ik ben echt totaal gefascineerd door alle mogelijkheden en verschillende toepassingen. Dit Alice in Wonderland-achtige filmpje vond ik een tijdje terug al en het zou zomaar kunnen dat ik één van de weinige mensen was die hem nog niet kende. Het is een project van creatief fotografen duo Angela Kohler en Ithyle Griffiths met muziek van A Fine Frenzy's Alison Sudol, die voor de gelegenheid ook maar even de enige rol op zich neemt en verdwijnt in een wonderlijke wereld van verloren dingen.

Studie

Pastelkrijt op papier. Originele afbeelding: Francois Gillet.

Dahag zomer!




Maandag begint mijn afstudeerstage, dus mijn zomer maakt plaats voor een fantastische hoeveelheid nieuwe dingen om te zien, te leren, te doen...en omver te gooien (laten we realistisch blijven). Terug naar Neuroscience...en blij!

Waslijn



Metropolitain

Een wandeling langs de Seine

Pina - A film for Pina Bausch

De wereld van choreografe Pina Bausch is waanzinnig. Overweldigend. Wim Wenders, de maker van de film Pina, beschrijft zijn eerste kennismaking zo: "No, there was no hurricane that swept across the stage, there were just ... people performing, who moved differently then I knew and who moved me as I had never been moved before". Pina had een specifieke en sterke visie van hoe dans zou moeten zijn. Beweging is het sterkste expressiemiddel, het begint waar woorden ophouden. In Pina's werk is dans een uitvergroting van het leven, gebaseerd op wat mensen beweegt, op passie en emotie. Het plan voor een film bestond al lang, ze wisten alleen niet hoe. 3-D filmen bleek de oplossing. Op deze manier wordt je als kijker in de choreografie geplaatst, waardoor de ervaring op een vreemde manier wordt versterkt. De film was bedoeld als samenwerkingsproject, maar tijdens de pre-productie overleed Pina plotseling. Wim Wenders besloot samen met 'haar' dansers van het Tanztheater Wuppertal toch het plan door te zetten, met als resultaat Pina - A film for Pina Bausch. Een ode aan Pina's manier van denken. Alle dansers krijgen ruimte om in een eigen bijdrage te laten zien wat Pina voor ze betekend heeft. In deze fragmenten verplaatst het dansen zich buiten het theater, naar adembenemende locaties. Dit is dans zoals je het nog nooit gezien hebt.

Tanzt, tanzt, sonst sind wir verloren

Two birds (and a sheep) on a wire

Splitscreen: A Love Story

Splitscreen: A Love Story from JW Griffiths on Vimeo.

Ik ben één van die mensen die zich een hele reis kan vermaken zonder boek of telefoon. Beiden blijven vergeten in mijn tas zitten terwijl ik geniet van de in elkaar overlopende landschappen, en steeds nieuwe dingen ontdek. Splitscreen: A Love Story, geregisseerd door James Griffiths en winnaar in de Nokia shorts competition 2011, geeft me zo'n zelfde gevoel van reizen en kijken en de kleine dingen zien.
James werkte ook als editor aan de trailer voor Stanley Pickle, een eigenaardige stop-motion animatie over een jongen die een nogal abnormaal leven leidt, tot een mysterieus meisje zijn wereld op zijn kop zet. De combinatie van acteurs en stop-motion is bijzonder, door het gebrek aan dialoog en de specifieke manier van bewegen krijgt het geheel bijna een soort mime-achtige uitstraling. Een beetje maf dus, maar het fascineert me mateloos...

Celliste

In de regen

En zomaar ineens heeft het mooie zomerweer plaats gemaakt voor regen. Bakken ervan. Tijd voor rode laarsjes.

Watermensen

   

Ik er één van. Voor water hoef je geen doel te hebben, geen bestemming. Je hoeft alleen maar in een te bootje stappen en te gáán. Gewoon zien waar de wind je brengt. Beter kan het niet.





Sterrenmuziek

Geluid van sterren. Je verzint het niet, toch wordt het gebruikt voor onderzoek naar die kleine lichtpuntjes aan onze hemel. Asteroseismology is de studie van 'starquakes', trillingen die diep in een ster ontstaan en vervolgens uitbreiden naar het steroppervlak. Deze trillingen veroorzaken minuscule veranderingen in de helderheid van een ster, die kunnen worden opgepikt en omgezet naar de eigenaardige maar intrigerende geluiden uit dit filmpje. De frequentie van de trillingen is afhankelijk van de leeftijd, grootte en chemische samenstelling van de ster, waardoor elke ster een eigen frequentiepatroon heeft en dus ook een specifiek geluid. Analyse van het geluidspatroon van een ster kan dus informatie geven over processen en eigenschappen waar we tot nu toe weinig over konden zeggen. Briljant, maar ook gewoon mooi, zoals wetenschap dat soms kan zijn. 

Overigens was de eerste telescoop die gevoelig genoeg was om de trillingspatronen te detecteren onderdeel van de franse Corot sateliet, die eind 2006 werd gelanceerd en inmiddels verantwoordelijk is voor flink wat prachtige data. Dat zijn nog eens leuke speeltjes...

Vooruitzicht

Uitzicht vanaf Montmartre.

Kikkerjacht

Deze vond ik in de vijver van mijn opa. Ze zaten met z'n twintigen tegelijk te blèren, tot ze je in de gaten kregen, dan waren ze ineens verdacht stil.

Net als Jardin du Luxembourg

Terug uit Frankrijk (waarover later meer) en heimwee, dus op z'n  frans heerlijk een middagje in het park gehangen. Op m'n rug in het gras onder een gigantische plataan, dan krijg je dit soort dingen...

Ik was op reis...

...en héél even zag ik ook een regenboog.



Zomaar in je voortuin



Dit licht kreeg ik gisteren zomaar cadeau...

 

Van de groentenstal voor de deur, er staat altijd wel iets bijzonders tussen.



Petit déjeuner

Het perfecte ontbijt: pannekoeken met bosbessenjam en koffie.

De ogen van Audrey

Audrey. Originele afbeelding door Paolo Roversi.

Naar de kapper



Dus nu ben ik dit. Soort  van.

In een gekke bui mijn haar eraf laten knippen. Mijn kapster is Frans (en een held) en ze had er zin in: "Iek eb inspiratie, iek doe zo met un lok en un puntje ier, een beetje brutale!" Hoe kan je daar nu nee tegen zeggen. Dus nu ben ik dit. Zo ongeveer dan. Bij nader inzien ben ik misschien wat zuinig geweest met de hoeveelheid krullen...Ze staan alle kanten op, het is gewoon onmogelijk om daar niet vrolijk van te worden!

Minuscule





Minuscule: Toutes les personnages; l'araignée rousse et l'araignée sauteuse.

 
Waarschijnlijk komt het door mijn innerlijke vierjarige, maar in mijn ogen is Minuscule één van de mooiste kinderseries ooit gemaakt. Het onderschrift luidt ' La vie privée des insectes' en omschrijft het doel van de serie: insecten weergeven vanuit hun eigen perspectief, in plaats van door onze analytische ogen. Om minuscule te maken zijn gewone filmbeelden van landschappen gecombineerd met geanimeerde insecten. Net als de beelden zijn de geluiden fantastisch, de vliegende insecten hebben geluiden van motoren, helicopters of race-auto's meegekregen en dat werkt als een trein. Daarnaast is er ontzettend goed gekeken naar specifieke eigenschappen en bewegingen van verschillende insecten, wat zorgt voor een feest van herkenning (dat wil zeggen, voor mensen zoals ik, die hun hele jeugd op hun knietjes hebben doorgebracht om al dat kleine grut goed te kunnen bekijken). Om het geheel voor kinderen interessant te maken hebben alle verschillende insecten een eigen karakter meegekregen. Zo is het lieveheerstbeestje, dat nogal prominent aanwezig is, een kleine herrieschopper die ervan houdt om iedereen die hij tegenkomt dwars te zitten. Veel leuker vind ik de langpootspin, die altijd tevergeefs een maaltijd najaagt, en de slak (ok, geen insect, wel een mooi personage), die stiekem droomt dat hij heel snel is en verslaafd is aan glijbanen. Of de duizendpoot die bang is om over te steken. Elk filmpje duurt ongeveer vijf minuten en gaat meestal over één specifiek personage. Mijn favoriete filmpje, 'Coup de vent', gaat over de moeilijkheden die ontstaan door aanhoudende windvlagen. Simpel, maar briljant.

Float

Deze past ontzettend bij mijn bui vandaag. Ik sta op onweer.

The world we live in

Prisoners of dusk, Methoni, Griekenland, door Mary Kay. Via The world we live in. 

London Reflections, Londen, Engeland, door The Stalker. Via The world we live in.

Stormy wheather, Paris, door Alexandra Purcaru. Via The world we live in.



Wanker Lane, in the rain, Melbourne, Australië, door Mugly. Via The world we live in.

Water colored memories, New York City, USA, door Natalia Ilina. Via The world we live in.

The world we live in is een blog waarin foto's worden geplaatst van verschillende fotografen, die over de hele wereld gemaakt zijn. Veel landschappen, weinig mensen, maar wat een pracht. Fijn om even doorheen te kijken en tijdelijk Nederland te ontvluchten. Totdat je er weer tegenaan loopt dan, want we zijn heus wel vertegenwoordigd in de verzameling.

World Press Photo 2011

Bekeken foto door Ed Kashi, USA. Vietnamees meisje met een geboorteafwijking als gevolg van het gebruik van Agent Orange chemicaliën die in de Vietnam oorlog zijn gebruikt door Amerikaanse troepen.






Bekeken foto's door Amit Madheshiya, India. At A Tent Theater Near You, een reizende bioscoop, kijken inwoners van kleine dorpjes naar een film.

 

Bekeken foto door Joost van den Broek, Nederland. Matroos van het Russische Schip Kruzenshtern, dat in Amsterdam lag tijdens Sail 2010.



Ik ben al weken aan het roepen dat ik naar de tentoonstelling van World Press Photo wil, maar uiteindelijk heb ik het zoals altijd tot het laatste moment uitgesteld. Aangezien afgelopen weekend zo'n beetje mijn laatste kans was (ok, volgend weekend nog, maar dan moet ik al andere tentoonstellingen najagen die bijna zijn afgelopen), was ik gisteren te vinden in de oude kerk in Amsterdam. Hoewel ik makkelijk kan worden opgeslokt door de inhoud van een tentoonstelling, ben ik vaak net zo gefascineerd door de mensen die ernaar komen kijken, en die de werken voorzien van hun eigen commentaar. In de oude kerk varieerde dat van opmerkingen over compositie en licht tot het zich hardop afvragen waarom mensen in vredesnaam foto's willen maken van rampen. Ik merk dat ik zelf ook constant heen en weer stuiter. Bij de één zie ik het beeld, bij de ander de gruwelijkheid van de situatie. Hoewel een aantal foto's ontzettend mooi zijn, zijn er met name veel ontzettend. Punt. Ik loop er rond met de vraag of het nou allemaal zo hard moet, zo 'in your face', tot en met het stapelen van lijken aan toe, maar wat al die beelden wel doen is een heel scala aan emoties opwekken bij de toeschouwer. In het eerste deel hangen rapportages over de aardbeving in Haïti, overstromingen in Pakistan, protesten en oorlogen. Hier overheerst stilte terwijl iedereen op zijn manier de beelden incasseert. Mensen fronsen, lezen, trekken grimassen. Her en der hoor je een grapje om het geheel iets luchtiger te maken. Om de hoek staan mensen afwisselend aangedaan en vertederd te kijken naar meer persoonlijke series, waaronder één over een Deense zakenvrouw die zich ontfermde over een Nepalese wees met een waterhoofd nadat ze foto's van het kindje zag in de krant. Weer een stukje verder worden ongelovig handen voor monden geslagen bij een toreador die in een onoplettend moment gespiest wordt door een stier. En dat overleefde. Een foto van een aantal slapende couchsurfers in een piepklein appartement in Brooklyn, waarvan de grond niet eens meer te zien is, tovert een glimlach tevoorschijn. Elke foto ontlokt zijn eigen reactie en het hele schouwspel voltrekt zich in minder dan een uur tijd. Aan het einde van de tentoonstelling heb je bijna elke uitdrukking wel op een gezicht gezien. Voor mij is dat één van de mooiste dingen. Kijken naar mensen die kijken.